The Cape Wrath Ultra Expedition Race – 400km dwalen door de Schotse Hooglanden
Een jaar geleden had mijn Adventure Race maatje Paula IJzerman mij al gevraagd om mee te gaan naar de Cape Wrath Ultra Trail- een 8 daagse etappe loop van 400km met 11.000 hm door de Schotse Hooglanden. Niet zo goed wetende wat ik moest verwachten – maar wel in voor een wat ongewoon avontuur in het prachtige ruige Schotland – schreef ik mij in. Het zelf orienteren zou nog wel een uitdaging worden maar daar had ik Paula voor 🙂
Time flies – en zo werd het voorjaar 2016. Trainingen waren met name gericht op een nette finish bij de Madeira Island Ultra Trail- een trail van 115 km en 7000 hm eind april op het bloemeneiland Madeira. Deze pittige editie van de MIUT wist ik in 29 uur uit te lopen. Zeer tevreden kon ik even achterover leunen- maar niet te lang, want Schotland lag op de loer.
Ik ging mij eens verdiepen in wat eigenlijk de bedoeling was. 8 dagen rennen met een dagrugzakje op- zelf orienteren met kaart en kompas- overnachtingen vonden plaats in tenten waarbij je slaapzak en matje en overige bagage werden vervoerd door de organisatie. En er werd ook nog voor je gekookt en elke ochtend stond een voedzaam ontbijt klaar! Kleine noot was dat het hele gebeuren vegetarisch was. Dat vond ik wat minder voor mij als enorme carnivoor maar een paar stukken gevacumeerde ham en worst mee in de tas en dik voor mekaar! Luxe volop dus – deze trail. Hoe moeilijk kon het zijn! Het enige wat ik hoefde te doen was dagelijks gemiddeld 50 km afleggen en wat hoogtemeters maken. Maar daar had ik wel 16 uur de tijd voor. Dus no worries..
Wat wel een dingetje was, was het inpakken. Want je mocht max 80 liter/20 kg meenemen in een speciale Dry Bag. Tja, zo n tas had ik natuurlijk niet. Dus die werd besteld. En spullen werden opgemeten en gewogen. En gepropt. Want zo'n slaapzak en matje nemen al snel de halve tas in beslag. Of je moet weer ultralicht/dun materiaal aanschaffen voor de hoofdprijs.. Wel een gedoe dus. Je moest ook eigen sportvoer meenemen voor onderweg. Maarja, wat eet je wel niet in zo'n week? Dus er werd flink nagedacht en berekend, allemaal losse genummerde zakjes gemaakt. De Dry Bag werd tig keer in en uitgepakt en gewogen. Natuurlijk extra aandacht voor goede regenkleding en ander waterdicht materiaal want we gingen naar Schotland!! Maar in the end had in dan toch alles mee wat ik bij me moest hebben. Twee paar Inov8 schoenen had ik bij me. Het liefst had ik de La Sportiva Bushido's meegenomen, die waren vertrouwd en daar kon ik uren op schuifelen. Maar ja, die had ik compleet bemodderd en gescheurd achter gelaten op Madeira..
Op vrijdag vlogen we naar Glasgow en konden we een lift krijgen van 1 vd vrijwilligers naar Fort William waar de start zou zijn op zondagochtend. Zo hadden we mooi nog even de tijd om wat te rommelen en wat laatste dingen te kopen. Bovendien was zaterdag de registratie en check van Dry Bag en dagrugzakje en de briefing. Inmiddels had ik al spierpijn in mijn beenheffers van het onhandige gesjouw met die lompe 20 kg zware 79 liter tas- en ook mijn kuiten voelde ik door het lopen op die Inov8 schoenen met lage heeldrop en weinig demping, iets wat ik toch niet zo gewend was. Twijfel sloeg toe over mijn schoenenkeuze en dat tezamen met de inmiddels ontstane zenuwen, daar het mij begon te dagen dat het wellicht toch wel een flinke klus zou worden waar ik aan zou beginnen, zorgden ervoor dat ik op de laatste nipper in Fort Williams naarstig op zoek ging naar een paar Bushido's- schoenen. Niet te vinden natuurlijk (in mijn maat..) dus uiteindelijk heel blij met de opvolger, de La Sportiva Akasha. Wel wat veel demping en dikke zool maar elkvoordeelhebzijnnadeel. En nee bedankt, ik hoef de doos niet mee, ik ga er gelijk 400 km op rennen 🙂
Dag 1: Cape Wrath to Glenfinnan- 37 km en 500 hm
De dag begon met een korte overtocht met de boot van Fort Williams over Loch Linnhe om van daaruit eerst een stukje zuidwaarts te lopen om vervolgens via een mooie glooiende weg richting Glenfinnan te gaan. Een soort lekkere warming-up en mooie test voor de nieuwe stappers welke heerlijk liepen. Prachtig mooi gingen we op weg bij een klein zonnetje en vrij eenvoudig terrein, en binnen 4,5 uur rolden we binnen in ons eerste tentenkamp, uniek gelegen aan de voet van het spoorwegviaduct welke in de film Harry Potter en de Geheime Kamer een rol speelt tijdens de passage met de Zweinsteinexpres. Vers gebakken friet door Heather, onze kok, met ketchup en vinegar verwelkomde ons. We maakten kennis met de andere 6 dames waar we onze tent voor de rest van de week mee zouden delen en al luierend brachten we de middag door-ons verheugend op dat wat nog zou komen ..
Dag 2: Glenfinnan to Kinloch Hourn – 57 km en 1800 hm
Een nieuw ochtendritueel volgde, welke de rest van de week zou aanhouden. Omstreeks 5:30 uur deed Paula haar ogen open (meestal nog voor de wekker afging) en begon gelijk haar matje op te rollen. Dit was het signaal voor alle dames in de tent om ook de dag op te starten. Gekwebbel volgde en zenuwachtig gegiebel. Matjes werden opgerold, slaapzakken terug in de Dry Bag gepropt, een soort van opfrispoging en make-up werk werd gedaan en de (opgedroogde maar klamme vieze) kleding van de vorige dag werd aangedaan. Met bordje en beker naar de ontbijttent en daar in de rij voor eggs and beans (nee geen bacon) of (soja)melk met cornflakes, een stukje brood met jam en koffie of thee- dit naar binnen schuiven-kijken of er nog nieuws op het bord stond-praatje met de andere trailers-bordje en beker afwassen-tanden poetsen- Dry Bag inleveren-water in dagrugzakje doen (welke de avond tevoren al geprepareerd was bij binnenkomst na de dagetappe), kit check bij de start (of je bv wel een regenjas of voldoende eten mee had), ontvangen van de Tracker welke je ook nog in je al overladen rugzakje moest proppen (zodat mensen jou de hele week als een bolletje konden volgen via de website en jij – in Hoge Nood- ook een signaal kon uitzenden en dan ook nog te traceren was), en weg zijn we. Paula en ik maakten er een soort sport op-zich van om als eersten te starten. De start was tussen 7.00-9.00 uur- kon je zelf kiezen alhoewel je wel een advies kreeg op basis van je finishtijd van de dag ervoor-maar de Check Points (verplichte punten die je voor een bepaalde tijd moest passeren) lagen vast- dus wij dachten als nuchtere slimme Hollanders – hoe eerder je start- hoe meer tijd je hebt :-). En zo gingen we op pad, binnen no time ver weg van de bewoonde wereld, door Knoydart. Het terrein was merkbaar uitdagender dan dag 1, met veel meer hoogteverschil en stukken lastig begaanbaar terrein. Maar de prachtige natuur deed ons keer op keer weer verbazen! What a Beauty! Ruig en lieflijk tegelijk! Woeste bergen met overal losse keien en paradijselijke watervalletjes met heerlijk koud helder stromend water (waar we dan ook vrolijk van dronken de hele week want er waren geen verzorgposten onderweg). Een kleine 8 uur en we waren ruim op tijd binnen om ons goed te preparen voor dag 3, welke zwaar zou worden.
Dag 3: Kinloch Hourn to Achnashellach – 68km en 2400 hm
Deze dag zou de zwaarste dag worden. We gingen vanaf Knoydart door de grote berggroepen en valleien van Kintail via de Watervallen van Glomach. 20% van het terrein was van het XT type: "Trackless: Typically rough ground that may be boulders, heather, tussock grass, flat grass, boggy grass (peat bog), peat (peat hag), or sand (which may not be rough!). This ground is usually runnable if; a) it’s not steep in ascent, b) it’s not too wet, c) it’s not too rough, d) you are fit and practised enough and e) you have good traction. Most of these terrain types are possible to descend whilst running. Harvey’s mapping grade: Short intermittent dash and dots in red. On indistinct path or no visible path" . Oftewel: onbegaanbare Meuk zoals Paula en ik het al snel doopten. Man man man, sommige stukken kwam je bijna geen meter vooruit, eindeloos! Maar we waren samen en hadden de moraal hoog dus wij konden dat! De watervallen waren verbluffend en het weer was werkelijk grandioos-heel de week hadden we al zon! Ongewoon voor Schotland. Dus ipv de regenkleding was het smeren geblazen. Via steile stukken bergachtig terren gingen we door eindeloze dalen langs beekjes en talloze meertjes, door sjompige stukken gras en kwamen uiteindelijk na 13 uur binnen. Een pittig dagje maar ongeschonden en we voelden ons nog redelijk goed ook! En wat fijn dan bij de tent verwend te worden met Ultramail van het thuisfront! Opladen weer voor de volgende dag.
Dag 4: Achnashellach to Kinlochewe – 35 km en 1400 hm
In het kamp ging het geruststellende gerucht dat dag 4 een relatief eitje zou zijn. Want na 2 lange dagen achter elkaar vandaag slechts 35 km. Dat er toch nog 1400 hm inzaten en 22% XT terrein werd voor het gemak maar even vergeten. Ik had inmiddels mijn les geleerd en dacht "dat zullen we nog wel eens even zien.." Het werd dus wederom een heftige dag met zwaar terrein. Maar hoe mooi!! Dwars door de bergen heen, hele stukken zonder pad met alleen maar hoog gras en rotsblokken! Klauteren was het! Ik vond dat supergaaf! Lastig wel en na verloop van tijd keken we elkaar dan wel een soort wanhopig aan hoe lang we in godsnaam nog door dit terrein moesten, maar ook daar volgde uiteindelijk weer ergens een pad. Deze dag was er weinig water te zien. Inmiddels was ik mijn schoenen wel een beetje beu aan het worden. Door het onbegaanbare terrein en de hoge zool zwikten mn enkels nogal, en dat ging ik voelen in met name mn linker kuit doordat we steeds scheef op de berg liepen. Bovendien waren de schoenranden rondom de hiel vrij hoog, wat zorgde voor een soort beurs gevoel. Maar ja- stug gingen we door en genoten van de waanzinnige natuur. Onvoorstelbaar om je zo een weg te banen door de ruige natuur. Je zwoegt en ploetert en ziet af en geniet en denkt dat je niet vooruit komt en dan kijk je achterom en verdomt, je bent toch een stuk opgeschoten!
Dag 5: Kinlochewe to Inverlael – 44 km en 1400 hm
'Als je tot hier bent gekomen dan haal je de finish wel..'. Nog zo'n mooie uitspraak. We zijn al op de helft! Pffff op de helft.. dit is dag VIJF!!! Dat betekend dus nog dag ZES, ZEVEN en ACHT! Da's nog een heul eind!! Nouja. Blik op oneindig en gaan. Door Fisherfield en door hele stukken 'isolated mountain glens' –oftewel verlaten valleien zonder pad. Tot vlak bij Ullapool. Bij de eerste lichte stijging van het pad merkte ik het al. Dit is niet mijn dag. Ik voelde me, ondanks dat ik al dagenlang enorm mn best deed goed te eten om vooral mn energie voorraad op peil te houden, leeg en futloos en had bovendien last van mn linkerkuit. Ik had nu de Inov8 X-Talon 212 schoenen aan gedaan, heerlijk wat lager bij de hak en directer grondcontact. Maar ook minder demping. T is het een of t ander.. Paula echter stond een soort op springen – energievol en sterk. Al snel was het besluit genomen: "Paula- ga maar!". "Ja maar..samen uit-samen thuis. En hoe moet dat dan straks als je zelf moet orienteren".. "Paula, het is goed- doe je ding-ik red me wel. Je hebt me inmiddels aardig geleerd kaart te lezen :-). En anders heb ik dat streepje op mn Suunto (horloge) nog..". En daar ging ze.. En daar ging ik. Dat was raar. Opeens was ik alleen. Ja, tuurlijk liepen er her en der andere lopers. Maar toch. Dit voelde anders. Mn veilige houvast was weg. Maar he, ik kan dit! Ik red me wel. Dit is juist ok! Even op mezelf terug geworpen. Nu begint mijn avontuur pas echt. Even wat uitvechten ook met mezelf. Nou, ook dat heb ik geweten :-). Maar wederom een prachtig decor!! En ja, het kaartlezen lukte ook! Wel was die kuit irritant. Zou ik het daar wel mee redden? Maar he, ik ben toch Sportarts!? Oke, wat te doen! Hup zitten en creatief met verband en tape een ophoging gemaakt in mn schoen om de kuit te ontlasten. Pijnstiller erin en gaan. Dolblij dat mn stokken nog steeds goed hun werk deden. Ik was namelijk aan het einde van Dag 3 onderuit gegaan en had een stok gebroken…nadeel van dat Carbon. Maar het lichtgewicht alluminium mes, dat ik gekregen had van mijn vrouw, bood uitkomst en had ik aan mn stok getaped als spalk. Praatjes onderweg her en der met mede lopers gaven me moed en jawel, ook vandaag finishte ik weer. Wauw wat was ik trots. In mn eentje had ik het ook gered. Ons kamp was opgeslagen op een soort schapenweide in Inverlael. Badderen deden we tussen de schapenkeutels in een mooi meer bij een avondzonnetje. Uniek! Zelfs de vegetarische curry smaakte wonderbaarlijk goed 🙂
Dag 6: Inverlael to Inchnadamph – 72 km en 1400 hm
Ik was nu al zover gekomen. Vandaag moest het ook lukken. Vandaag een lange dag met 21% XT terrein maar ook veel stukken double-tracks door de valleien door het Zalm-visserij gebied van Noord-West Schotland. Ik had mn hele rugzak vol met extra eten gegooid want ik kon wel eens lang onderweg zijn. De double-tracks waren wat saai maar zorgen wel voor een soort dribbel waardoor de kilometers toch redelijk snel gingen. De kuit was inmiddels mooi ingetaped met paars Kinesiotape (thanks Ina!). Maar wat was het warm! Goed drinken dus. Gelukkig overal kleine en grotere beekjes en watervalletjes. Kaartlezen ging inmiddels aardig goed en op sommige stukken volgde ik gewoon de lijn op mn Suunto. En ongeloofijk wat een bizar terrein. Stijl omlaag-de rivier door en hup gewoon weer omhoog klauteren. Omdat de lijn dat aangeeft dat ik dat moet volgen :-). Raar he dat je dan gewoon feilloos een lijntje gaat volgen dwars door een terrein en dan ergens weer goed uitkomt. En anderen deden dat ook, want zo vond ik opeens midden in een verlaten vallei een Garmin GPS die kennelijk was verloren. Daar heb ik later iemand weer ontzettend blij mee gemaakt! En steeds als je denkt, er komt geen eind aan, niet te doen. Dan ergens komt er toch weer een pad. Soms gaat het als vanzelf. En andere stukken voel je je alleen op de wereld en bijna wanhopig en wil je gewoon gaan zitten en huilen. En toch ga je door. En dan verbaas je je weer over de schoonheid van de natuur. En dat voel je in je hart. En daar hoorde ik weer die koekoek. Die leidde me al heel de week, elke dag weer, door het Schotse land. Steeds als ik het even zwaar had hoorde ik hem weer… Maf he, hoe dat dan werkt. De koekoek van thuis die ik elke avond en elke ochtend hoor als ik in bed lig, werd nu mijn gids. Thuis is daar waar je bent met je hart. Tja een beetje spiritueel word je wel als je dagenlang door de Remoteness trekt in je up..
Dag 7: Inchnadamph to Kinlochbervie – 61 km en 1600 hm
Wederom een lange zware dag. Een van de langste dagen vol contrast van landschap. Langs Eas a Chual Aluinn, de hoogste waterval van de UK. En wederom mooi weer!! Stukken rotsachtig terrein maar ook mooie paadjes langs talrijke meren. De koekoek bleef me roepen en bovendien was ik enorm geinspireerd door Aly. Aly is 59 jaar en liep ook nog steeds. Ze was dagelijks weliswaar 1-2 uur later binnen dan ik maar toch – als Aly dit kon, dan kon ik dit toch zeker ook!? En wat te denken van de lopers die letterlijk op blaren lopen! Die lopen toch ook nog ergens achter mij.. als zij het kunnen.. En hup, dat dreef mij vooruit. Max powerhiken. Dood gaan en weer opstaan. Keer op keer. Survivalstand aan en tussendoor de natuur max beleven en van mooie momenten genieten. Je verbazen. En in huilen uitbarsten als je dan opeens de zee zit liggen. Ja..daar moet ik heen..naar de zee..naar de vuurtoren van Cape Wrath.. Ik had voorheen never nooit niet van dat plaatsje gehoord. Nu was het opeens mijn levensdoel geworden. En toch.. zo slecht ging het niet. Ik haalde de Check Points nog altijd ruimschoots. Ook al was ik steeds bang van niet.. Angst zit met name in je hoofd. 
Dag 8: Kinlochbervie to Cape Wrath – 26 km en 700 hm
Jaaaaaaaaa!!! Finish day today!! Hoe dan ook, nu ga ik het halen ook! Wat kan mij nog gebeuren! Op naar Sandwood Bay, naar de de Atlantische Zee! Stukje militair terrein. Wat hoogtemeters en dan zijn we er ook! De Lighthouse of Cape Wrath! Nou…dat was echt bijna de mentale kraker! Opgetogen in hoog hike tempo via een stuk heerlijk duinpad richting strand. Even zwoegen door mul zand en dan een stukje lastig terrein. Lastig?? Zeg maar gerust bijna onmogelijk! Als je al leeggezogen bent en met je benen omhoog al breeduit lachtend bij de finish ligt in je hoofd…dan is 700hm nog echt heel heel veel! Zelfs de laatste heuvel van 150 m, niet te doen zo steil en zwaar en hoog! Want vandaag 42%% XT terrein. En dan moet je ook nog oppassen voor objecten die her en der kunnen liggen en waar je vooral niet aan moet zitten! Zwik zwik, sjor, ploeter. Ein-de-loos.. Elke seconde lijkt uren te duren. Hoevaak moet ik me nog opladen? Het is hier echt heel mooi hoor maar ik ben er wel klaar mee! Heel erg klaar! Ik heb de zee al lang gezien. Maar waar is die verdomde vuurtoren nou? Ook Richard uit Blijham heeft het zwaar, die kan ik zelfs bijhouden nu! Duizend gedachten en niks en doorgaan en …. een pad! Ja!!!!! Een pad!!! Dit is ECHT het laatste pad!! Nu is het alleen nog maar een stukje PAD!! Gewoon waar ik kan lopen, zonder strompelen, zonder steeds zwikken, zonder steeds die pijn die ik ook echt wel zat ben. Ik word nog een keer ingehaald maar het maakt me echt he-le-maal niks uit. Ik kan alleen nog maar huilen! Wat een bizarre tocht was dit zeg!! Ze ging even een weekje leuk door Schotland hiken.. Nou, ze heeft het geweten…De laatste bocht. Ik slik mn tranen in maar daar opeens de finishlijn en daar staat Paula en luid brullend val ik in haar armen! IK BEN ER!! I JUST FINISHED THE CAPE WRATH ULTRA EXPEDITION RACE 2016! En een expeditie it was..
Nawoord:
Tja…en dan ben je gefinshed. En dan?? Dan ben je ultiem blij! En trots! En voldaan!. Je eet en drinkt en denkt je eindeloos goed te gaan voelen. Maar je voelt je ook al snel leeg. Het voelt dubbel. Want man wat was dit heftig zeg!! Je leeft zo op het randje- je ervaart dingen maar hebt geen tijd er bij stil te staan want je moet door- survival stand aan of gewoon niet nadenken en genieten. Maar hoe dan ook- de impact volgt pas daarna. Fysiek maar ook mentaal. Je bent echt even ontdaan. De kluts kwijt. En wat is de 'gewone wereld' opeens vlug en heftig na 8 dagen in de remote, wat een berg prikkels! Nu 2 weken later ben ik wel weer geland alhoewel voelt het nog steeds als onwerkelijk welke enorme weg ik heb afgelegd! Ik zie de foto's en ben er weer en denk ondertussen, heb ik dat echt allemaal gedaan??? Fysiek trekt de vermoeidheid langzaam weg maar merk ik wel de flinke impact dus bestaan de trainingen slechts nog uit lichte herstelvormen (beetje zwemmen,fietsen, wandelen). En wat heb ik geleerd? Naast dat Schotland enorm prachtig paradijselijk lieflijk en ruig is en dat er ook heus de zon kan schijnen :-), dat mensen toch echt tot enorm veel in staat zijn! En dat mentaal echt de doorslaggevende factor is! Als je hoofd maar wil kan je echt letterlijk bergen verzetten. Je kunt keer op keer dood gaan en weer opstaan. En als je denkt, het gaat niet maar, dan kan het toch. Als je denkt, er is geen pad, dan creeer je gewoon je eigen pad. Er zijn altijd mogelijkheden. En als je het niet meer weet kun je altijd hulp vragen aan anderen. En dan is er altijd wel weer een antwoord. Dus ja, ik heb zeker wat geleerd. In de breedste zin van het woord!
En ik heb enorm genoten. Van het avontuur op zich. Van de enorm leuke mensen die ik heb leren kennen. Stuk voor stuk een bron van inspiratie. Zoveel verschillende personen, iedereen hun eigen verhaal en allemaal met eenzelfde doel. 98 mensen gestart, 59 finishers. Ik was als 38e binnen. Het koste mij in totaal 75 uren! De organisatie was super met hier en daar een puntje van kritiek maar dat mag! Zo zou dagelijks een stukje vlees maar met name wat meer groenten en fruit een welkome aanvulling zijn. Maar daar wordt aan gewerkt.
Ik wil de organisatie, de overige deelnemers en de vrijwilligers ontzettend bedanken! En in het bijzonder wil ik Paula bedanken! Zij tipte mij en met haar ging ik dit avontuur aan. Zonder haar krankzinnige plannen had ik nooit deze ervaring gehad. Nooit Schotland op zo'n manier leren kennen! Dank Paula voor je (h)eerlijke gezelschap! En heel veel dank voor je tips en tricks zodat ik nu eindelijk zelf veilig op pad kan met de kaart.
Voor heel veel meer mooie foto's, inspirerende verhalen en meer informatie over deze expeditie, zie http://www.capewrathultra.com en http://www.franktschoepe.com
En mocht je na het lezen van mijn verhaal ook overwegen mee te doen (de volgende editie is in 2018), denk er dan nog eens een keer extra over na 🙂 En als je dan echt wilt gaan, dan kun je mij altijd vragen naar alle inside-information!
